Najważniejsze pytania i odpowiedzi dotyczące obrzeży RAUKANTEX FP.
Pytania i odpowiedzi dot. RAUKANTEX FP dla Twoich klientów
Budownictwo
Na przykład w Niemczech wzorcowy kodeks budowlany (niem. Musterbauordnung, MBO) definiuje typy obiektów, dla których konieczne jest spełnienie wymogów ochrony przeciwpożarowej:
- Budynki infrastrukturalne: np. w służbie zdrowia, opiece społecznej, szkolnictwie
- Wieżowce > 22 m wysokości
- Budynki handlowe > 800 m²
- Budynki biurowo-administracyjne > 400 m²
- Obiekty noclegowe > 12 łóżek
- Obiekty gastronomiczne > 40 miejsc
Ponadto istnieją rozporządzenia i wytyczne (np. kodeksy krajowe, wytyczne dot. budowy szkół), określające dokładne wymogi w zakresie ochrony przeciwpożarowej.
Pozwala na ocenę zachowania materiału budowlanego w warunkach pożaru przy użyciu określonych metod badawczych i wartości granicznych. Na obszarze Unii Europejskiej stosuje się ją do produktów wprowadzanych po raz pierwszy do obrotu. W porównaniu z normą DIN 4102-1 zajmuje się ona bardziej szczegółowo właściwościami materiału budowlanego w zakresie tworzenia się dymu (s = smoke) i płonących kropli (d = droplets). Takie podejście dotyczy klas materiałów budowlanych A2 – D. Trudno zapalne materiały budowlane nie mogą palić się samodzielnie po usunięciu źródła zapłonu, tzn. są samogasnące. W klasyfikacji europejskiej klasa materiału budowlanego mówi o tym, na ile taki materiał przyczynia się do pożaru.
To jest jedynie orientacyjna klasyfikacja. Faktyczną klasę materiału budowlanego można określić wyłącznie w ramach badania!
| DIN 4102-1 | EN 13501-1 |
| A1, A2 - niepalne | A1 - niepalne A2 - niepalne / trudno zapalne |
| B1 - trudno zapalne | B, C - trudno zapalne |
| B2 - normalnie zapalne | D, E - normalnie zapalne |
| B3 - łatwo zapalne | F - łatwo zapalne |
s + smoke = wytwarzanie dymu
s1 - brak / mało
s2 - średnio
s3 - dużo
d + droplets = płonące / spadające krople
d0 - brak płonących / spadających kropli
d1 - średnia ilość płonących / spadających kropli
d2 - duża ilość płonących / spadających kropli
Dla klasyfikacji w klasie B, C i D obowiązują normy badań EN 13823 SBI (single burning item, wyroby budowlane poddane oddziaływaniu termicznemu pojedynczego płonącego przedmiotu) i EN ISO 11925-2 (Zapalność materiałów poddawanych bezpośredniemu działaniu płomieni – część 2: Badania przy działaniu pojedynczego płomienia). Klasyfikacja dokonywana jest w oparciu o wartości graniczne.
Kolej
Poziom zagrożenia (HL) jest zależny od kategorii projektowej i operacyjnej. Istnieją trzy poziomy zagrożenia HL1, HL2 i HL3, gdzie HL3 stanowi poziom najwyższy. Poziom HL określa dysponent taboru, przy najczęściej wymagany jest HL3, aby zapewnić maksymalne bezpieczeństwo
Kategoria operacyjna | Kategorie projektowe | |||
| N: pojazdy standardowe | A: automatyczny tryb jazdy | D: pojazdy dwupiętrowe | S: wagony sypialniane i kuszetki | |
pojazdy naziemne | HL1 | HL1 | HL1 | HL2 |
| tunel <= 5 km | HL2 | HL2 | HL2 | HL2 |
| tunel > 5 km | HL2 | HL2 | HL2 | HL3 |
| tunel, ewakuacja boczna niemożliwa | HL3 | HL3 | HL3 | HL3 |
Wymagania dotyczące ochrony przeciwpożarowej dla wszystkich komponentów są zebrane w 26 zestawach wymagań (np. R1, R22, R24, ...). Zależą one od rodzaju zastosowania (funkcji) i miejsca instalacji. Częściowo istnieje lista komponentów. W przypadku innych komponentów uwzględnia się powierzchnię narażoną na działanie ognia, masę palną i otoczenie. Każdy zestaw wymagań składa się ze zdefiniowanych procedur badawczych i określonych wartości granicznych (w zależności od HL1, HL2, HL3). Zestaw wymagań określa dysponent. Wymaganie R definiuje np. zużycie tlenu, wydzielanie ciepła i toksyczność.